اَلدُّنیا دارُ بَلاءٍ

اَلدُّنیا دارُ بَلاءٍ وَ مَنزِلُ بُلغَةٍ وَ عَناءٍ قَد نَزَعَتْ عَنها نُفُوسُ السُّعَداءِ

 وَ انتَزَعَت بالْکُرهِ مِن أیدِى الأْشْقیاءِ فَأَسعَدُ النّاسِ بِها أرغَبُهُم عَنها 

و أشقاهُم بِها أرغَبُهُم فیها؛

دنیا سراى بلا و گرفتارى و محل گذران زندگى و زحمت است 

خوشبختان از آن دل کنده ‏اند و از دست بدبختان به زور گرفته مى ‏شود 

پس خوشبخت‏ ترین مردم، بى ‏میل ‏ترین آنان به دنیا 

و بدبخت ‏ترین مردم، مایل‏ ترین آنان به دنیاست.

 بحار الانوار ، ج74 ، ص185